آیا همین که «شیعه» باشیم برای بهشتی شدن مان کافیست؟
آیا همین که «شیعه» باشیم برای بهشتی شدن مان کافیست؟
بسم الله الرحمن الرحیم
«الحمدلله رب العالمین الصلاة و السلام علی سید الانبیاء و المرسلین حبیب الهنا و طبیب نفوسنا ابوالقاسم محمد صلی الله علیه و علی اهل بیته الطیبین الطاهرین المعصومین المکرمین».
نظر بر این بود که چهار خواسته مهم صدیقه کبری(س) را از پروردگار برای بعد از درگذشتشان برایتان توضیح بدهم که مقدمات شبها فرصت را از دست گرفت.
توضیح این چهار حقیقت میماند، اشعاری را که پیش از من شنیدید یک بخشی از آن درباره شیعه بود. ائمه ما از زمان حضرت زین العابدین(ع) تقریباً تا زمان حضرت رضا(ع) خودشان میدیدند خبردار میشدند که یک عدهای در هیچ شأنی از شئون زندگی تقوا را رعایت نمیکنند، گناه برایشان مهم نیست ظلم به دیگران برایشان مهم نیست، وقتی خوبان از شیعه به اینها تذکر میدادند میگفتند ما دلمان گرم به امامان است که قیامت به داد ما برسند ما را نجات بدهند. این یک فرهنگ صددرصد غلطی است، یک فرهنگ شیطانی است.
امامان ما از زمان حضرت سجاد(ع) تا امام هشتم و صریحتر امام هادی(ع) و حضرت عسکری(ع) با نامهنویسی جلوی این مسأله ایستادند، که شما انحراف فکری پیدا کردید. تقریباً این همان فرهنگی است که بر کلیسا حاکم است. از دوشنبه تا شنبه هر گناهی را دلشان میخواهد مرتکب میشوند، یکشنبه میروند کشیش را میبینند میگویند: ما از هفتهای که بر ما گذشته دل خوشی نداشتیم همش گناه کردیم، کشیش هم یک دستی میگذاشت روی سرشان و میگفت: شما را بخشیدم، تمام میشد.
واقعا بخشش گناه این است؟ یعنی اگر یک مسیحی ده میلیون مال مردم را خورده، کشیش دست روی سرش بگذارد و بگوید بخشیدمت، این دین، این بدهی به مردم، تمام میشود؟ نمیشود. این یک فرهنگ غلطی است….